•039• Emblem3 – „Nothing To Lose”

Niezwykle szybko zdobyta popularność brytyjskiego boysbandu One Direction spowodowała, że coraz więcej chłopięcych zespołów postanawia wziąć udział w telewizyjnych programach muzycznych i zająć miejsce finalistów siódmej edycji brytyjskiego X Factora na rynku muzycznym. Póki co, przed taką szansą stoją uczestnicy drugiej edycji amerykańskiej wersji talent-show – nastoletnie trio Emblem3. W sieci pojawił się bowiem ich debiutancki album – Nothing To Lose.

•038• Dorota Osińska – „Kamyk Zielony”

Finaliści programów rozrywkowych wydają płyty na potęgę. Po znakomitej płycie zwyciężczyni The Voice of Poland Natalii Sikory Zanim, byłem bardzo ciekawy, czy zdobywczyni drugiego miejsca – Dorota Osińska – nagra coś przynajmniej równie dobrego, jak jej koleżanka z show. I że nagra coś podobnego do tego, co usłyszałem na całkiem dobrej, debiutanckiej płycie – Idę. No, na pewno się starała…

•037• Robin Thicke – „Blurred Lines”

Do tej pory piosenki królujące na radiowych listach przebojów nie przypadały mi do gustu. Nie zaciekawił mnie ani monotonny i nijaki cover przeboju zespołu Os Meninos de Seu Zeh (ha!) Ai Se Eu Te Pego w wykonaniu Michela Teló, ani pozbawione sensu Gangnam Style PSY’a z równie głupią choreografią oraz Call Me Maybe Carly Ray Jepsen, która za wszelką cenę chce się odmłodzić „dziewczyńskim” repertuarem. Przez długi czas nie mogłem się też przekonać do tegorocznego hitu Blurred Lines Robina Thicke feat. T.I. & Pharrell, bo nie lubię rzeczy faworyzowanych, pospolitych i uwielbianych przez masy. Pewnego dnia postanowiłem zaryzykować i włączyłem szósty album z repertuaru muzyka – Blurred Lines. To, co na nim usłyszałem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

•036• Natália Kelly – „Natália Kelly”

Większość Polaków uważa (niesłusznie) Konkurs Piosenki Eurowizji za synonim kiczu, beznadziejności. Według nich na scenie występują głównie wokalne beztalencia oraz dziwacy. A tu psikus, jest zupełnie inaczej.. To właśnie takim ludziom (poza włączenie ostatnich kilku edycji festiwalu) polecam przesłuchanie albumu tegorocznej reprezentantki Austrii – Natálii Kelly o przewrotnym tytule… Natália Kelly!

Natália jest córką Brazylijki oraz Amerykanina o austriacko–irlandzkich korzeniach, urodziła się w amerykańskim mieście Hartford w stanie Connecticut. W wieku sześciu lat przeprowadziła się do Austrii, gdzie rozpoczęła swoją karierę wokalną w dziecięcej operze, z którą wystąpiła w spektaklu W osiemdziesiąt dni dookoła świata. W wieku 10 lat wzięła udział w programie Kiddy Contest, w którym zajęła drugie miejsce. Była członkinią zespołu Gimme 5, w 2011 roku wygrała austriacką wersję show The Voice, a w tym roku zwyciężyła w krajowych selekcjach do 58. Konkursu Piosenki Eurowizji Österreich rockt den Song Contest. Wystąpiła w pierwszym półfinale festiwalu, który odbył się w maju. Jej utwór Shine nie zakwalifikował się jednak do ścisłego finału, a piosenkarka zakończyła udział na 14. miejscu w rundzie półfinałowej.

W kwietniu, czyli przed rozpoczęciem sezonu eurowizyjnego, Kelly wydała swój debiutancki album Natália Kelly, na którego kontrakt wygrała w The Voice. I muszę przyznać, że tak, jak uzależniłem się przed Konkursem Piosenki Eurowizji od Shine (i bardzo żałowałem, że nie dostał się chociaż do finału), tak nie mogłem przestać słuchać płyty wokalistki. Spodobał mi się już od pierwszej piosenki – Face the Day. Faktem jest, że takich popowych numerów było już bez liku na rynku muzycznym i wiele osób może stwierdzić, że utwór nie wyróżnia się kompletnie niczym. Dla mnie największym magnezem okazał się jednak bardzo charyzmatyczny wokal Natálii oraz świetnie brzmiące wykrzyczane dźwięki. I to mi wystarczyło, by z niecierpliwością oczekiwać kolejnych kawałków, a z drugiej strony być niepocieszonym, że poprzednie już się skończyły.

Po bombowym początku Kelly zamieściła swoją eurowizyjną propozycję, czym urzekła mnie jeszcze bardziej. Rewelacyjny głos i genialnie podsumowująca utwór końcówka. W tym momencie, już nie do końca obiektywnie, kontynuowałem (kolejne z rzędu już) słuchanie płyty. Dobrego nastawienia nie zdołało zepsuć nijakie Lucky One, nudna ballada Till We Meet Again oraz niczym nie wyróżniające się Fallout. Na szczęście, to były jedyne utwory, których (mówiąc szczerze) nie pokochałem. Bo zarówno spokojne Start Over (w którym szczególnie słychać wcześniej wspomnianą manierę wykrzykiwania dźwięków), I Don’t Care z miłym dla ucha dźwiękiem gitary elektrycznej oraz typowo radiowe Cold z bardzo emocjonalnym refrenem.

Moją najulubieńszą (ha!) propozycją z płyty jest bez wątpienia Static, które z jednej strony idealnie pasuje do reklamy oraz kojarzy się z California King Bed Rihanny, ale mnie zmiękczyło całkowicie, zwłaszcza sposób, w jaki piosenkarka zaśpiewała tzw. pre-chorus (jak ja to nazywam – wstęp do refrenu). Istny wyciskacz łez, łamacz zimnych serc z kamienia itd. Jego kompletną odwrotnością jest Without You, które wyróżnia się spośród pozostałych trzynastu kompozycji dynamiką instrumentów oraz innym rodzajem przekazywanych emocji. Album zamykają dwie ballady – Last Goodbyes oraz Broken, spośród których to ta pierwsza poruszyła mnie bardziej (równie mocno, jak Static).

Już sam fakt uczestnictwa na Konkursie Piosenki Eurowizji i znalezienie się w gronie moich faworytów spowodował, że album Natália Kelly oceniłem bardzo nieobiektywnie (chociaż bardzo się starałem). Zgodzę się z opiniami, że instrumentalnie jest jednym z wielu, nie wybije się na rynku. Ale mi się bardzo spodobał, bo wśród czternastu świetnych popowych kompozycji znalazłem perełki w postaci Static, Last Goodbyes oraz Start Over, typowo radiowe numery (Shine, Cold). Wyolbrzymionych zachwytów (no dobra, w końcu muszę wykazać choć odrobinę obiektywizmu.. – wtrąc. red.) nie zdołały zetrzeć nawet mdłe Broken, Fallout i Till We Meet Again. Nie zmienia to jednak faktu, że debiutancka płyta wokalistki dołączyła do grona moich ulubionych. Urzekła mnie delikatnością, charyzmą oraz ciekawymi tekstami. Mam nadzieję, że sceptykom festiwalu Eurowizji udowodni, że to nie jest tylko konkurs dla miernot i amatorów :)

TOP 3 of the... Natália Kelly: 

» „Static”

» „Shine”

» „Start Over”

PRZEPROSINY:
W związku z nieporozumieniem spowodowanym przekręceniem pseudonimu Nicki Minaj oraz nieprzyjemnymi komentarzami z mojej strony, będącymi odpowiedziami na ataki, przepraszam członków fanklubu Polish Barbz & Kenz oraz wszystkich fanów artystki. Mam nadzieję, że ta sytuacja nie zniechęci nikogo do czytania bloga, wręcz przeciwnie: że po małym spięciu zachęcicie innych do przeglądania recenzji. Tak jak napisałem w pierwszym poście na blogu: Trzeba kochać! ;-) 

•035• Jay Z – „Magna Carta… Holy Grail”

Cytując tytuł największego przeboju Iwony Węgrowskiej: Cztery lata… Tyle właśnie musieliśmy czekać na premierę dwunastego już albumu jednego z najpopularniejszych raperów na świecie – Jaya Z. Słuchając płyty trudno się dziwić, że osoba niesłuchająca na co dzień rapu nie może się od niej uwolnić. Tak, tą osobą jestem ja, a albumem –  Magna Carta… Holy Grail.